Vinir Láru blogga

Lagið Verdens Retfærdighed (Réttlæti heimsins) er nú loksins komið hingað á síðuna, en kvæðið birtist Þórbergi Þórðarsyni þegar hann lá í sótt.

Verdens Retfærdighed

Det var en gammel Kone,
som vandrede ofte på Österbro.
Den gode, gamle Kone,
hun havde en Malkeko.

Det var en gammel Jæger,
hans Hjærte var koldt; hans Sind var gru.
Den grimme, gamle Jæger,
han stjal den gode Ko.

Du kender gamle Sangen.
Den klinger södt, den klinger strengt.
Den gamle Karl og Kælling
på Österbro blev hængt.

Hér sjást Vinir Láru í síðustu flugferð sinni, en með í för var ljósmyndarinn Salomon sem smellti af.

Fréttir af mögulegum hóp-þyrlukaupum dómsmálaráðherra gleðja Vini Láru á grámyglulegum morgni sem þessum. Alkunna er að þyrlur eru mest töff samgöngutæki nútímans (á eftir svifnökkvum auðvitað) og þar sem stjórnvöld eyða jafnan skattpeningum í fyrirbæri sem ekki eru Vinum Láru að skapi (fjölgun sendiherra og hinar ýmsu rétthugsandi-stofur) fögnum við að loksins sé fjárfest í smá rokki. Nú vonum við bara að Björn taki sig til og flytji inn nokkra Panzera - máli þá jafnvel bleika og stilli þeim upp í vígstellingum á Skólavörðuholtinu, næsta 19. júní. Um hádegisbilið yrði skriðdrekunum síðan ekið að hafnarbakkanum og þaðan fretað duglega út á hafið í nafni jafnréttis.

Vinir Láru blómgast eins og rós þessa vikuna, settu reyndar upp örlítinn fýlusvip þegar þeir heyrðu af samkeppni frá Guðmundi Péturssyni gítarsnillingi og söngvaranum með húfuna úr Hjálmum, en tóku fljótlega gleði sína á ný. 

Skemmtilegt er að minnast brottfarar okkar úr höfuðstöðvum okkar í Austurbæjarskóla í gær. Einar stóð við útidyrnar og beið þess að Dóri drægi lykla úr vasa sínum sem notaðir yrðu til að opna dyrnar. Uppljómðist Einar þá í skyndi, tók lítið stökk og gaf frá sér skært og einlægt indíána-heróp, dillaði sér eilítið, spyrnti löppum í gólf og lenti aftur mjúklega á fyrri stað við dyrnar. Þetta hafði örvandi áhrif á listamanninn og tenór-söngvarann sem býr í brjósti Dóra og yfir ásjónu hans færðist barnslegt gleðibros. Hann hóf að dansa á hófstilltan hátt, meðan hann fálmaði eftir lyklunum í vasa sínum og hóf skyndilega upp raust sína og söng lagið Ég og heilinn minn sem Heiða í Unun söng í forkeppni Eurovision. Andríkið var svo heiftarlegt að hann lét sér ekki upphaflega textann duga. ,,ÉG OG RASSINN MINN ...!" ómaði um, að við héldum, yfirgefna ganga skólans. Að lokum, þegar við höfðum snúið aftur úr andríkinu yfir í efnisheiminn, lykillinn í skránni og við á leið út í frelsið, sáum við að fyrir aftan okkur stóð furðu lostin kona á þrítugsaldri, neðri-kjálki hennar var niðri við tær og augun stjörf líkt og í barni sem nýlega hefur orðið vitni að hrottalegu mótorhjólaslysi. Tilþrif okkar við dyrnar höfðu greinilega komið henni algjörlega í opna skjöldu og við yfirgáfum lóðina í skyndi.

Dóri húsvörður hefur nú haldið í sumarfrí og söknum við handmalaða kaffisins sem hann bauð okkur á hverjum morgni og þurfum nú að láta okkur nægja rótsterkt verkamannakaffi og þurrt hrökkbrauð með engu. 

	Kynnti áform um þyrlukaup
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Nú er vika liðin af samstarfi okkar félaganna og fyrstu dagarnir fóru að mestu leyti í upptökur á ballöðunni hugljúfu Verdens Retfærdighed. Undirleikurinn heppnaðist ágætlega og við vorum nokkuð bjartsýnir á niðurstöðuna. Þegar upptökur hófust á söng tókum við fyrst eftir því að lagið var alltof hægt. Útkoman var svo viðurstyggileg. 

Mánudeginum eyddum við að mestu í fýlu, veltandi fyrir okkur hvað við ættum til bragðs að taka varðandi Verdens Retfærdighed. Við höfum nú að mestu náð okkur og hefur nú tekist að flétta saman Sósusöng Þórbergs og okkar eigin stuðhittara Riddara stuðsins með óvæntum G7 hljóm. 

Við dveljum hér í fjölþjóðlegu samfélagi í Austurbæjarskólanum, en á hverjum morgni tekur húsvörðurinn Dóri fagnandi á móti okkur og býður okkur upp á frábært Dóra-kaffi. Samskipti okkar við umsjónarmanninn svokallaða hafa verið með eindæmum ljúf. Austur-Evrópsku skúrararnir hafa með þögn sinni samþykkt okkur en æptu þó í gær að okkur ,,Don't go!" þegar við gerðum okkur líklega til að svívirða nýbónaðan ganginn.

Angurvær morgunsvefn Dóra var rofinn með óvenjulegum hætti í morgun, en hann er vanur að indíánastúlka veki sig með stríðsópi um 8-leytið. Farsími hans hringdi rétt fyrir átta og súrrealistískt númer birtist á skjánum. Hann svaraði þreyttur:

D: Halló ...

Æst ítölsk kona kom sér beint að efninu:

- Antonio!?

D: Ha?

- Antonio!!

D: Antonio no está aquí.

- Me scuzi, signore.

D: Nada. 

Og lauk þannig þessu ánægjulega morgunsímtali frá Ítalíu.  

Annars vorum við að kveðja rauðbirkinn og geðþekkan ljósmyndara frá Morgunblaðinu. Við bindum miklar vonir við útkomuna enda lögðum við á okkur viðamikla undirbúningsvinnu fyrir komu hans. Við reyndum hinar ýmsu stellingar og vorum með allt á hreinu þegar hann kom.

En nú ætlum við að snúa okkur aftur að tónsmíðunum...